Tomaten&feta-dip

Soms heeft een mens al eens zin in een hete hartige hap. Niet?
Deze lekkere tomaten&feta-dip is “just what you’re looking for”!
Hij werd hier laatst als avondmaal gegeten, met wat brood.
Maar je kan hem gerust ook tijdens het aperitief met wat nacho’s serveren.

Nodig?

1 bokaal goeie passata (je kan ook tacosaus/pastasaus gebruiken)
1 blok feta
1 pepertje
oregano
goeie olijfolie

En dan?

Verwarm je oven voor op 200°C.

Giet de passata uit in een ovenvaste schaal.
Snij je pepertje fijn (extra hot = zaadlijst niet verwijderen) en strooi over de passata.
Verkruimel de feta bovenop. Besprenkel met olijfolie en kruid met oregano.

Zet in de oven voor een 20-tal minuten, tot alles lekker brubbelt.

Dip met brood/nacho’s/geroosterde wraps/…
Smakelijk!

 

Lasagna in den o-ven!

Sinds we hier nu al een paar maanden in onze nieuwe stek wonen werd de spliksplinternieuwe keuken al wel tot het maximum getest. De oven stond al voor heel wat hete vuren en ook mijn kitchen-love-aid draaide al op volle toeren.
Jep, I’m loving my new place!

Maar omdat het hier niet elken dag koekenbak kan zijn hebben ‘t lief en ik al wat etengerelateerde aanpassingen moeten maken aan onze weekmenu-avonturen.
Voordien werd er door mij gewoon wekelijks geshopt en ongeveer dagelijks gekookt volgens een minofmeergepland weekmenu, voor ons beide. Denk daar de voorbije maanden wat werkstress bij (van 2 zalige zomermaanden vakantie tot terug elke dag voor de klas is altijd weer juichen maar ook weer even slikken) en u begrijpt al snel dat van die  weekmenu’s nog maar weinig in huis kwam…

Omdat ik op mijn werk (denk school, lees refter) kan eten en dat gewoon bijzonder handig is (niet bijzonder lekker) is “the big plan” hier tegenwoordig dat ik daar ‘s middags eet en dat ‘t lief iedere dag opnieuw een door mij klaargemaakte maaltijd uit de diepvriezer kan plukken. Een win-winsituatie, want zo hoef ik op drukke avonden niet meer in de potten te staan draaien en zo hoeft hij ook de boterhammen die ik vol liefde klaarmaakte (maar waar hij meestal geen zin in heeft s’middags) niet weg te gooien. Hoera!

Maaarrrr… wie mij al een beetje kent weet dat mijn relatie met de diepvriezer er eentje is van haat en liefde. Zo vind ik dat het ene moment de beste uitvinding ooit, om bijvoorbeeld soep in te bewaren die anders toch maar staat slecht te worden. Maar op het andere moment besef ik dat er van die soep (en al de rest die ooit in een zotte bui in de diepvries belandde) nooit meer iets kwam en mag ik jaren later een volledige vuilniszak vullen met diepvriesrestjes. (true story)

Maar, nieuw huis, nieuwe moed? Ofzoiets…
Met die gedachte ging ik alleszins aan de slag  en “ramde” ik mijn diepvriezer vol met homemade lasagne, appelmoes, veggieburgers op een bedje van knolselderpuree, pompoenovenschotelsmetpikanteveggieballetjes ENZOVERDER.

Van dat eerste -de lasagne- krijgt u hier morgen het recept te lezen!
Een winner, zowel voor dinnerparties als voor een avondje onder een fleeceke voor de zetel… Benieuwd?

Alvast een voorproefje hier, met een foto’ke van mijn (nog) veelbelovende diepvriezer(ke).

Onder het motto "I'll show you mine, if you show me yours first. 
Let's compare fridges and I'll tell you whose is worse" verbind ik
hier een klein "stokje" aan... zin om ook de inhoud van jouw 
diepvries te delen, GO AHEAD!

 

Big news!

De volgende keer dat ik denk dat ik de stilte hier ga kunnen doorbreken, zwijg ik beter.

Zeker als ik de week nadien op reis vertrek voor 2 weken.
En vooral wanneer er mij tijdens die reis een toch wel zeer belangrijke vraag gesteld wordt. Binnenkort mag ik het lief dan ook “mijn wettelijke” noemen, want hij vroeg me (welliswaar zonder spectaculaire knieval) ten huwelijk naast ons liefdestentje daar in de Ardèche! Sindsdien loopt this girl hier dus behoorlijk op roze wolkjes…

Stilte… voor de storm!

Het is hier een tijdje stil geweest… enorm stil.
Zo stil dat, wanneer ik nu eindelijk weer eens achter mijn laptop duik, het behoorlijk vreemd voelt om hier opnieuw wat te komen schrijven.

Eén en ander heeft te maken met de bouwplannen die ‘tlief en ik ongeveer een jaar geleden tot leven gewekt hebben. In september, aan het begin van dit schooljaar, was de start van “onzen bouw” een feit. Er werd geschonken en geklonken en gehoopt op een goede afloop. Aangezien we met een sleutel-op-de-deur-firma werkten moesten we gedurende de hele bouw niet meer doen dan geregeld eens de werf bezoeken, controleren of de uitgevoerde werken uitgevoerd werden zoals gepland, blije blikken werpen naar elkaar en naar het huis dat we vanaf de eerste steen zagen vorm krijgen en af en toe eens grappen dat “bouwen toch lastig is hé”.

Na een goeie 10 maand, aan het einde van dit schooljaar, kregen wij definitief de sleutels van ons eigen huis in handen. De bouwfirma had prima werk geleverd en wij konden bijna niet geloven dat “the lovenest” nu écht werkelijkheid geworden was.

Vanaf dan was het voor ons! Van ons! En ook vooral aan ons!
Want er moest -voor de verhuis & op relatief korte tijd- gekuist, geprimerd, gekuist, laminaat gelegd, gekuist, meubels in elkaar gestoken, gekuist, oprit aangelegd, gekuist, tuin omgespit (zei ik al gekuist? Man, bouwen brengt veel stof met zich mee!) worden.

Terwijl de stilte hier sluimerde, woedde er een storm in mijn hoofd en in ons nieuwe huis. Ondertussen zijn we volledig verhuisd (na 4 keer op 7 jaar kan ik écht wel zeggen dat dit de LAATSTE keer was).

Vanaf nu kan ik me volledig focussen op de storm die sinds een week in mijn spiksplinterrrrnieuwe keuken woedt. Een storm die mag blijven… denk je ook niet?

Om een lang verhaal kort te maken… jullie hoeven hier niet lang meer te wachten op wat nieuwe recepten! Hoera! Hozee! Olé!

Pickles!

In de 7 jaar dat ik al “opmijneigen” (lees: samen met het lief) woon hebben wij hier al vele sauzekes zien passeren in onze frigo en op ons bord. Vooral hij is een serieuze “sausfretter”. Maar nooit ofte nimmer heeft hier al eens een pot pickles op tafel gestaan. “Waarom?” hoor ik u denken… Ewel, dat ik het eigenlijk niet weet!

Maar zeg nooit nooit! Want hier zijn we dan, 7 jaar verder en eindelijk bevond er zich in mijn keuken een pot pickles. Niet zomaar pickles, maar pickles van Camp’s!
Ik kreeg de vraag of ik met hun producten -en meerbepaald met de pickles- een gerecht wou verzinnen en kreeg dus prompt een mooi doosje opgestuurd met een heel assortiment Camp’s producten!

Ik was meteen verliefd…

Mijn breintje sloeg aan het denken en ondertussen ging ik al aan de slag met de andere producten. Zo kregen de knapperige kappertjes een ereplaats op onze pizza’s, een deeltje van de goeie straffe mosterd belande in mijn homemade mayo en the mister legde tussen zijn broodje kaas al enkele zoetzure zilveruitjes… Allemaal fantastisch lekker!

En ondertussen keek het potje pickles mij steeds meer verlangend aan…
Toen ik op de de autostrade een vrachtwagen van Camp’s voorbij zag rijden kon ik de “signs” niet meer negeren en moest en zou ik mijn keuken induiken, samen met dat potteke!

Maar zonder het echt te proeven, kon ik toch niets verzinnen waar dit sausje in of bij zou passen? Dus slikte ik mijn “schrik” in en nam de proef op de som (of laat ons zeggen, op de tong)… Laat het me beleefd zeggen: puur en koud was het niet mijn dada.
Het lief daarintegen zou het hele potteke al uitgelepeld hebben moest ik hem niet tegengehouden hebben.

Misschien was dat sauzeke warm best te pruimen? Of was ik nu compleet op mijn kop gevallen? We zouden het snel merken, want de pickles verdwenen in een veggieboerenstamppotquiche!

Hoe ik dat deed?
Ewel zo…

Nodig:
– 1 potteke Camp’s pickles
– 1 potteke zure room
– 1 ui
– 1/2e courgette
– 1/2e broccoli
– 1 prei
– enkele worteltjes
– enkele bloemkoolroosjes
– doosje veggiespekreepjes

– een rol bladerdeeg
– 150 gram geraspte kaas

– 1 ei
– 15 cl melk
– 1 lepel pesto
– peper en zout

Snij de groenten grof in niet al te kleine stukken en stoof alles aan (beginnend met de ui, ofcourse). Voeg er eens de groenten halfgaar zijn de veggiespekreepjes bij en stoof verder. Kruid met peper en zout.

Meng ei + melk + pesto en kruid met peper en zout.
Ontrol de bladerdeeg in je taartvorm en prik gaatjes in de bodem.

Stort de groenten uit in de taartvorm en verspreid.
Leg hier en daar toefkes pickles en zure room.
Overgiet met het ei+melk+pestomengsel en strooi geraspte kaas over het geheel.

 Zet in een voorverwarmde oven van 180° voor +- 45 minuten.

Ennnn… proef!

Gedachte 1: “Hmm?…mmm?!… MMMMMM! LEKKER! HOERA, IK LUST WEL PICKLES!!”
Gedachte 2: Met een lekker slaatje erbij is het gewoon AF!
Gedachte 3: Ook het lief doet af en toe van “Mmm”, dus ik ben niet de enige die dit als een geslaagd experiment mag bestempelen
Gedachte 4: Dat fris zurige van de pickles, met de groentjes uit de pickles die er perfect qua grootte en smaak bijpassen samen met het comfortgevoel van de veggiespekjes en de zure room die het allemaal wat verzacht… Geniaal goed!
Gedachte 5: Na enkele uren krijgt het lief nog een hongertje, ik eet een hapje van het stuk koude quiche dat hij afsneed. Zelfs afgekoeld is dit yummie for our tummy!

Heb je zelf zin om dit receptje te maken of zoals mij volledig lunatic in uw keuken te worden en zelf iets verzinnen met de pickles van Camp’s? Dat kan volledig!
Nog tot 15 juli kan je je receptjes posten op de website van Camp’s.
Zowel hobbykok als professioneel kan meedoen met deze wedstrijd en de winnaar met het lekkerste/origineelste recept maakt kans om een klepper van formaat, namelijk het boek “Modernist Cuisine” te winnen.

Vraag op de website je gratis potje pickles aan en ga ervoor!